hinc primum hilaritas nostra
turbata est ;
namque inter Trimalchionem
Fortunatamque nescioquae rixa orta est.
Fortunata maledicere Trimachioni
coepit
dedecusque praedicare;
ultimo etiam adiecit:
"canis."
Trimalchio contra offensus
convicio
calicem in faciem Fortunatae
immisit.
illa,
tamquam
oculum perdidisset ,
exclamavit
manusque trementes ad faciem
suam admovit.
consternata est
etiam Scintilla trepidantemque
sinu suo texit.
contra Trimalchio
"quid enim?"
inquit.
"ambubaia non meminit?
de machina illam sustuli
,
hominem inter homines feci.
at inflat se tamquam rana.
ita genium meum propitium
habeam,
curabo
domata sit
Cassandra caligaria."
Später ging unsere Stimmung
den Bach runter
und dann kriegten sich auch
noch Fortunata und Trimalchio in die Haare.
Fortunata rastete aus und
beschimpfte ihn mit Schandkerl.
Außerdem schrie sie
noch : "Du dämlicher Hund!"
Trimalchio platzte fast vor
Wut
und schleuderte Fortunata
einen Becher ins Gesicht.
Sie stellte sich an als hätte
sie ein Auge verloren,
schlug ihre Hände vors
Gesicht und schrie wie am Spieß.
Scintilla war entsetzt und
nahm die Zitternde in ihre Arme.
Trimalchio schrie wutentbrannt:
"Was haste denn?
Kannste dich nicht mehr erinnern,
du dusselige Hure?
Ich habe dich vom Sklavenmarkt
gerettet
und dich zu einem vernünftigen
und zivilisierten Menschen gemacht.
Aber du bist undankbar und
benimmst dich wie eine arrogante Kuh!
Ich war viel zu gutmütig
mit dir, aber jetzt werde ich andere Seiten aufziehen,
du Soldatenstiefel-Kassandra."